Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo – 05.01.2025
Szanowni Państwo.
Zacznę od opowiadania „O małych słówkach”. Serce, rozum i język zawarły porozumienie, że nie będą więcej używać małych słów. Serce orzekło: słówka takie jedynie obciążają i rozmiękczają. A dziś jest zapotrzebowanie na serce twarde.
Rozum powiedział: dziś liczą się tylko wielkie idee, formy, spekulacje, małe słowa zabierają tylko czas. Język oświadczył: moją specjalizacją są fachowe wyrażenia, obce słówka i wielkie mowy: z małymi słowami nie zadaję się w ogóle.
W ten sposób nie wyszło z ust ani jedno małe słówko. Megalomania triumfowała, a świat stał się zimny i pusty.
Tylko jeszcze starzy mieli odwagę opowiadać wnuczkom wieczorami (zamiast bajek) opowieści o małych słowach. Dzieci słuchały z zaciekawieniem, a potem obserwowały, jak słówka te nabierały życia i wyruszały w drogę na podbój kolejnych serc, głów i języków:
I świat znowu powracał powoli do normy.
No właśnie, słowa.
O ważności słów mówią wielcy etycy i filozofowie. Od wartości słów zależy nasza moralność i etyka. Bez szczerych słów nie ma prawdziwej rozmowy, dialogu i nie będzie społeczności opartych na zaufaniu. O czym pewno nie raz się już przekonaliśmy.
Myśląc o tej etycznej wartości i znaczeniu słowa, postawmy sobie kilka pytań: Jaka jest wartość mojego słowa? Czy mają jakieś znaczenie? Czy moim słowom można zaufać? Czy można w nie wierzyć i na nich polegać?
Wartość słowa jest fundamentalnie związana z Biblią, o czym mówi prolog Ewangelii św. Jana, który usłyszeliśmy przed chwilą: Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo.
Czym jest słowo? Ks. Józef Tischner odpowiada tak: W Biblii słowo jest zawsze wyrazem wierności. Słowo może znaczyć rozmaicie – znaczyć: drzewo, dom, rzeka, liść – ale ile razy słowo znajdzie się między mną a tobą, tyle razy słowo znaczy: wierność. Im bardziej doskonałe jest słowo, tym więcej w nim jest wierności. Wszystkie słowa skierowane przez Boga do człowieka są szczytem wierności.Wyrażają zawsze jedno i to samo – wierność. Bóg jest wierny, dlatego mówi. A gdy mówi Bóg, mówi: wierność. Z człowiekiem jest trochę inaczej. Jego słowo jest zawsze mniej lub bardziej oddalone od wierności. Czasem szuka wierności, czasem oczekuje wierności, czasem wyrzuca niewierność. Ale i to słowo, i ono, obraca się wokół sprawy wierności, ku wierności ciąży.
Może więc warto zapytać, jak daleko moje słowa oddalają się, a może już się oddaliły od wierności?
I dopowiem jeszcze za Tischnera trochę parafrazując: żyjąc wśród innych ludzi jesteśmy skazani na sytuację dramatyczną, potrzebujemy słowa prawdziwego, a dostajemy kłamstwo.
A jeśli tak, to może warto zapamiętać, co powiedział Juan Luis Vives: „Nie ma lustra, które by lepiej odbijało człowieka niż jego słowa.” Prawdziwości i wierności słów – tego dziś, nawzajem od siebie, pilnie potrzebujemy.
Felieton dla TVP3 Katowice – 05.01.2025 – /J 1,1-18/
… czemuście Mnie szukali ? – 29.12.2024
Szanowni widzowie.
Dziś na początek krótkie opowiadanie. Jest rok 1992. Wojna serbsko – chorwacka. Zwiad przeczesuje wioskę opuszczoną w pośpiechu przez nieprzyjaciela. W zniszczonym domu żołnierze znaleźli kołyskę z malutkim dzieckiem. Zwiadowca sięgnął po nie.
W ostatniej dosłownie chwili jego koledzy zauważyli drut przeciągnięty od kołyski do miny. Stanęli jak wryci przed okrucieństwem zdolnym poświęcić niewinne życie, aby tylko zaszkodzić wrogowi.
Jeden z żołnierzy, narażając swoje życie odwiózł dziecko z frontu do sierocińca w Zagrzebiu. W drodze spadła na niego hiobowa wieść.Podczas bombardowania rodzinnej wioski zginęła jego żona i dwoje dzieci. Bezradny stał nad grobami najbliższych. Rozbity psychiczne nie wiedział co ze sobą zrobić. Powrócił na front…
I w tym wielkim bólu przypomniał sobie o tamtym sierocińcu, postanowił odwiedzić to znalezione dziecko. A ono – o dziwo! – rozpoznało swego wybawcę. Pozwoliło się objąć, przytulić i ukołysać. Trzymając sierotę w ramionach zrozumiał nagle: to dziecko nie ma nikogo na świecie i on też jest samotny. Nie zastanawiał się długo. Zaadoptował małą dziewczynkę i powoli odnalazł spokój serca, zranionego bólem po utracie najbliższych. Tyle opowiadanie.
Człowiek został stworzony nie dla siebie samego ale dla drugiego człowieka, dla bliźniego.Stale musimy odnajdywać się dla siebie nawzajem.
Ileż to razy słyszeliśmy albo i sami mówili: nie radzę sobie, pogubiłem się… Takie słowa to nie tylko stwierdzenie faktu, że coś się w życiu pomieszało, ale też informacja, komunikat że nadal ktoś nie wie, co dalej robić… Pewno też nie raz sami bezradni i pogubieni zastanawialiśmy się co dalej robić, co jest dla mnie dobre, a co złe…
Rodzice Jezusa szukają Go, bo się zgubił. Ale czy na pewno to On się zgubił ? A może to oni Go zgubili zajęci towarzystwem, rozmowami, coraz bardziej zmęczeni drogą. Ich niepokój
i podenerwowanie nie dały zrozumienia tego, co się wydarzyło. Na szczęście znaleźli Jezusa, który uspokoił ich napięcie. A oni mimo, że tak do końca nie rozumieli tej sytuacji, zaufali Mu i dzięki temu odzyskali spokój.
Ileż to razy szukamy i odnajdujemy ludzi, którzy dla nas są stworzeni, aby uspakajać naszego ducha…
Padło dziś mocne czemuście Mnie szukali ? Od Bożego Narodzenia Boga nie musimy już szukać. On po prostu jest i to we wszystkim. To do Niego należy wszelkie dobro, a więc każdy człowiek i każde stworzenie. On jest we wszystkim, co nie jest Jemu przeciwne. Św. Ignacy z Loyoli nazwał kiedyś znajdowanie Boga we wszystkim najwyższą formą pobożności, wyższą od długich modlitw w kościele. Być może dziś, Jezus powiedziałby nam: Po co tyle się modlicie, skoro nie umiecie mnie znaleźć w waszej codzienności ? Czy nie wiedzieliście, że możecie mnie znaleźć wszędzie wokół siebie, a modlitwa ma wam tylko w tym pomagać ?
Felieton dla TVP3 Katowice – 29.12.2024 – Łk 2,41-52
Myślę więc…
Link do filmu dokumentalnego z anteny TVP3 Katowice “Myślę więc…” o początkach – 25 lat temu – pierwszej medialnej kampanii promującej trzeźwość:
https://katowice.tvp.pl/83844317/mysle-wiec-5122024